Γράμμα στον Άγιο Βασίλη!

της κας Έρης Βαγουρδή

Γράμμα στον Άγιο Βασίλη!
~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~

Αγαπημένε μου Αϊ-Βασίλη!
Σήμερα είμαι πολύ χαρούμενη. Η μαμά κατέβασε το δέντρο και τα στολίδια από την αποθήκη. Δεν με άφηνε όμως να το στολίσω, αν πρώτα δεν ερχόταν η αδελφούλα μου από το σχολείο , να το κάνουμε μαζί.
Είναι η τελευταία μέρα, θα κάνουν γιορτή και έτσι θα την έχω παρέα στο σπίτι. Θα παίζουμε συνέχεια.
Στην πόρτα την περίμενα, ν’ ακούσω τα βήματα ή την φωνή της.
Όταν ήρθε άλλαξε αμέσως ρούχα, οι καλτσούλες της ήταν βρεγμένες από τα χιόνια και καθίσαμε οι δυο μας κάτω στο χαλί.
Ανοίξαμε την χάρτινη κούτα με τα στολίδια και προσπαθούσαμε να μαντέψουμε τι ήταν κρυμμένο μέσα στο κάθε φύλλο τσαλακωμένης εφημερίδας. Και πιο πολύ θέλουμε, η καθεμιά, να πετύχει το μικρό γυάλινο σπιτάκι. Είναι κόκκινο και η σκεπή του είναι χιονισμένη!
Η μαμά έλεγε να τα ανοίγουμε με πολλή προσοχή για να μην σπάσουν και μας βοηθούσε να τα κρεμάσουμε στο ασημένιο δέντρο.
Μόνο το μεγάλο αστέρι δεν βάζουμε ποτέ. Αυτό πάντα το αφήνουμε στο τραπεζάκι του σαλονιού και το βάζει στην κορυφή ο μπαμπάς, μόλις έρθει από την δουλειά.
Να σου πω άγιε μου Βασίλη; Μου είπαν πως θα έρθεις απ’ το τζάκι. Μην ανησυχείς, δεν το χρησιμοποιούμε ποτέ. Θα σου το έλεγα αν το ανάβαμε. Δεν θα ήθελα να καείς.
Να έχεις το νου σου μόνο, μένουμε στον τρίτο όροφο. Μην μπερδευτείς και πας αλλού.
Ακόμα, μου είπε η μαμά πως δεν είναι…

(- Μαμά, πως την είπες την λέξη; … - Συνετό… )

Ναι, είπε πως δεν είναι συνετό, να σου ζητάμε ό,τι θέλουμε, γιατί είμαστε πολλά παιδάκια και δεν πρέπει να σε φέρουμε σε δύσκολη θέση. Έτσι, είναι πιο σωστό να αποφασίσεις εσύ το δώρο. 

Το μόνο που θα σε παρακαλέσω, είναι, αν σου είναι εύκολο, να μου φέρεις κάτι που θα μου αρέσει. Μα κι αν δεν μου αρέσει, μου αρκεί που θα με θυμηθείς. Η μαμά, εκτός από την δύσκολη λέξη ‘συνετό’ που δεν ήξερα τι σημαίνει αλλά μου την εξήγησε, μας είπε πως, πάντα, η αξία του δώρου δεν υπολογίζεται με τα χρήματα που δίνει κάποιος γι να τ’αγοράσει, αλλά με την αγάπη που το διαλέγει και το προσφέρει.

Α, να μην το ξεχάσω. Φτιάξαμε μελομακάρονα, τρούφες και κουραμπιέδες. Και μπακλαβά φτιάξαμε, αλλά δεν τον σιροπιάσαμε ακόμα. Μέχρι την Πρωτοχρονιά σίγουρα θα είναι έτοιμος, θα προλάβεις να τον δοκιμάσεις. Θα σου αφήσω ένα πιατάκι γεμάτο με όλα τα γλυκά. Και να καθίσεις λίγο στην πολυθρόνα, να ξεκουραστείς. Είναι κόκκινη, θα σου ταιριάζει.

Τώρα πρέπει να σε αφήσω. Εγώ δεν πάω ακόμα σχολείο και δεν ξέρω να γράφω. Γράφει η μαμά. Λέει πως πρέπει να τελειώνω γιατί έχει πολλές δουλειές να κάνει στο σπίτι και μετά να πάει στο ταχυδρομείο να στείλει το γράμμα μου σε σένα.

Να ντυθείς καλά. Έχουμε πολλά χιόνια και κρύο. Και εκεί ψηλά στον ουρανό που θα πετάς με το έλκηθρο θα φυσάει. Να τυλιχτείς με το κασκόλ σου, να κλείσεις με αυτό την μύτη και το στόμα. Έτσι κάνουν και σε εμάς όταν βγαίνουμε έξω.

Σε αγαπώ αϊ-Βασίλη και σε περιμένω!
****
****
****
****
****
Αγαπημένε μου Αϊ- Βασίλη!
Τώρα πια πηγαίνω σχολείο και έμαθα να γράφω. Κι αν κάνω κανένα λάθος, δεν χρειάζεται να με μαρτυρήσεις. Και η δασκάλα μου, η κυρία Τσιρώνη, δεν είναι αυστηρή!
Σήμερα είναι 23 Δεκεμβρίου και όπως κάθε χρόνο τέτοια μέρα, αφού γυρίσαμε απ’ το σχολείο, μας περίμενε στο σαλόνι η χάρτινη κούτα με τα στολίδια και το ασημένιο δεντράκι.
Αυτή τη φορά η μαμά μας άφησε μόνες. Η αδελφή μου, σαν πιο μεγάλη, στόλιζε τα ψηλά κλαδιά. Φέτος ήταν η τυχερή. Όπως και πέρσι. Ξετύλιξε αυτή το γυάλινο σπιτάκι.
Τραγουδούσε κι η μαμά χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Πόσο μελωδική φωνή έχει! Σαν άγγελος!
Χαίρομαι πολύ να την ακούω!

Τώρα που είπα ‘χαίρομαι’…
Την περασμένη Πρωτοχρονιά και εσύ μάλλον θα χάρηκες με τα γλυκά που σου αφήσαμε. Δεν βρήκαμε ούτε ένα στο πιατάκι, όταν το πρωί ξυπνήσαμε και τρέξαμε στο σαλόνι, να βρούμε τα δώρα που μας έφερες.
Η αλήθεια είναι πως ό,τι φτιάχνει η μαμά είναι πολύ νόστιμο. Όσο μελωδική είναι η φωνή της, τόσο μαγικά είναι τα χέρια της!
Αλλά πρέπει να προσέχεις! Δεν θέλω να πάθεις κάτι!
Χθες άκουσα την γιαγιά μου -ήρθαν να περάσουμε μαζί τις γιορτές- που έλεγε πως βρήκαν πολλή ζάχαρη στο αίμα της και ο γιατρός είπε να προσέχει.
Εμείς, φυσικά θα σου αφήσουμε γλυκά, μη νομίσεις πως αφιλόξενοι. Εσύ πάλι, φάε όσα νομίζεις.

Να σου πω την αλήθεια, φέτος μπερδεύτηκα λιγάκι. Αφού στολίσαμε το δέντρο, έβαλα το κεφάλι μου μέσα στο τζάκι να δω πόσο μεγάλη είναι η τρύπα της καμινάδας. Φοβήθηκα μήπως πήρες πολλά κιλά από πέρσι και δεν χωρέσεις. Μήπως σφηνώσεις. Όμως είδα, με μεγάλη έκπληξη, πως δεν υπάρχει τρύπα!
Γι αυτό φαίνεται δεν το ανάβαμε ποτέ!
Όμως πως έμπαινες εσύ στο σπίτι από εκεί τόσα χρόνια;
Η μαμά είπε να μην ανησυχώ και πως βρίσκεις πάντα κάποιον τρόπο.
Για να το λέει αυτή, έτσι θα είναι.

Σε αγαπώ αϊ-Βασίλη και σε περιμένω. Ξέρεις εσύ, κάτι που να μ’ αρέσει, καλά; Κι ας μην είναι ακριβό!
Καλό ταξίδι να έχεις!
****
****
****
****
Άγιε μου Βασίλη.
Έχει σκοτεινιάσει έξω. Μόλις τελειώσαμε με το δέντρο. Βλέπεις η μία πρωινή στο γυμνάσιο, η άλλη απογευματινή στο λύκειο, δεν μας βόλεψε πιο νωρίς. Μας παίδεψε και λίγο. Τόσα χρόνια, άνοιξε κλείσε - άνοιξε κλείσε τα κλαδιά, μερικά έσπασαν. Τα δέσαμε και τα στηρίξαμε με κλωστή ασημένια. Είχε η μαμά από τα κεντήματά της. Βάλαμε και μπόλικη ‘βροχή’, ούτε που φαίνεται.
Αλλά και στα στολίδια είχαμε απώλειες. Έσπασε το μικρό γυάλινο σπιτάκι με το κόκκινο χρώμα και την χιονισμένη σκεπή, μαζί με μερικές μπάλες. Το βρήκαμε θρύψαλα σκόρπια, μέσα στην κούτα. Ούτε το φύλλο της εφημερίδας, που ήταν τυλιγμένο, δεν μπόρεσε να τα συγκρατήσει μαζεμένα.
Λυπήθηκα! Ένοιωσα πως θρυψαλιάστηκε ένα κομμάτι των χριστουγεννιάτικων παιδικών χρόνων μας…
Τέλος πάντων.
Θα σε αφήσω τώρα. Η μαμά έχει βγει στην αγορά να προλάβει τα μαγαζιά ανοιχτά για τα τελευταία ψώνια πριν τα Χριστούγεννα και μας ανέθεσε κάποιες δουλειές του σπιτιού.
Είναι βλέπεις και η γιορτή του μπαμπά την Πρωτοχρονιά. Πάντα δεχόμαστε επισκέψεις και στο τέλος κάνουμε τραπέζι τους πιο στενούς φίλους. Όπως καταλαβαίνεις, είμαστε μεγάλες κοπέλες πια και μπορούμε να την βοηθάμε.
Να τελειώνουμε γρήγορα γιατί το βράδυ θα βγούμε, με την παρέα μας στις φωτιές!
Μην το ξεχάσω! Φέτος δεν θα είμαστε σπίτι παραμονές Πρωτοχρονιάς. Θα πάμε σε ρεβεγιόν. Επίσης, δε θα σε κουράσουμε, γιατί τα δώρα της οικογένειας βρίσκονται ήδη κάτω από το ασημένιο δεντράκι και περιμένουν….

Φιλάκια πολλά άγιε μου…
εξακολουθώ να σ’ αγαπώ πολύ!
****
****
****
****
****
****

Καλέ μου άγιε Βασίλη!
Κρατάς στα χέρια σου γράμμα δικό μου, μετά από πάρα πολύ καιρό!
Ούτε που θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που σου ‘γραψα.
Αλλά τα χρόνια κύλησαν τόσο γρήγορα! Πότε ήμουν πιτσιρικάκι, κοριτσάκι, μετά έφηβη… και τώρα…
Μη νομίζεις, δεν σε ξέχασα! Δεν ήθελα ούτε να σε ξεχάσω, ούτε να σταματήσω να πιστεύω στην ύπαρξή σου. Ήσουν πάντα σημείο αναφοράς της παιδικής, αθώας ζωής μου. Σε θυμάμαι όλα αυτά τα χρόνια. Όμως από άλλη θέση πλέον!
Σε ζούσα μέσα από τα δικά μου παιδιά. Μέσα απ’ την δική τους λαχτάρα, τα δικά τους γράμματα, την δική τους περιέργεια ν’ ανακαλύψουν το μυστήριο που σε τύλιγε.
Ήθελα όλα όσα μου ‘πέρασαν’ οι γονείς μου και μ’ έκαναν να χαίρομαι τόσο πολύ, να τα ‘περάσω’ με την σειρά μου σ’ αυτά. Χωρίς λάθη, χωρίς υπερβολές, αλλά με αγάπη και τρυφερότητα να πιστέψουν σε αυτό που αντιπροσωπεύεις. Και αυτά δεν είναι οι απαιτήσεις και τ’ ακριβά δώρα. Είναι η ιδέα της προσφοράς από αγάπη. Της προσφοράς με ανιδιοτέλεια!

Όταν μεγαλώνοντας με ρώτησαν, με μια υποβόσκουσα αμφιβολία που προσπαθούσε να τρυπώσει στη λογική τους και να γκρεμίσει την παραμυθένια σου ύπαρξη, αν πραγματικά υπάρχεις, τους είπα…

-Φυσικά, βρίσκεται μέσα μας. Μέσα στην καρδιά μας, μέσα στις δικές σας καρδούλες!

Τους είπα ότι μπορούν και αυτά τα ίδια να γίνουν μικροί αϊ-Βασίληδες για κάποια άλλα παιδάκια.
Χάρηκαν τόσο πολύ όταν καθίσαμε παρέα και διάλεξαν ποια από τα παιχνίδια τους θα χάριζαν!
Αυτό το κάναμε έπειτα κάθε χρόνο!

Τότε ήταν που σκέφτηκα… «μανούλα μου! Έκανες καλή δουλειά!»

Με χαρές και λύπες πέρασε ο καιρός αϊ- Βασίλη μου. Χωρίς να το καταλάβω καλά καλά!
Το ασημένιο δέντρο εδώ και χρόνια διαλύθηκε και πετάχτηκε.
Από τα στολίδια εκείνα, που ξετυλίγαμε από τις εφημερίδες, δεν έμεινε κανένα.
Τα παιδιά μεγάλωσαν, γινήκανε άντρες.
Αγαπημένα πρόσωπα έφυγαν…
Ακόμα και την μελωδική φωνή της μαμάς μου νομίζω πως δεν μπορώ να θυμηθώ πια! Την εικόνα της έχω μόνο!
Όμως, Ζωή είναι αυτή! Και είπαμε. Μόνη της γράφει, μόνη της αποφασίζει…

Κοιτάζω παλιές φωτογραφίες και νοσταλγώ τις στιγμές που ήμασταν πολλοί. Μαζί!!
Προετοιμασίες, μυρωδιές των Χριστουγέννων, γλυκά, φαγητά, με τον πρώτο λόγο να έχει πάντα η μαμά. Διπλή η ιδιότητα της , αφού ήταν πια γιαγιά, αναβαθμίζοντας έτσι την δική μου σε προγιαγιά!
Φωνές και γέλια των μικρών μας, στο ένα σπίτι των παππούδων. Γιατί και στο άλλο, ακριβώς έτσι ήταν!
Να πω ψέματα πως δεν μου κακοφαίνεται; Πως δεν μου λείπουν αυτές οι στιγμές;

Σκορπίσαμε άγιε μου, διαλυθήκαμε! Σαν το παλιό ασημένιο δεντράκι.
Κάποιοι έφυγαν οριστικά, αφήνοντας ένα τεράστιο κενό που τίποτα και κανείς δεν μπορεί ν’ αναπληρώσει και άλλοι σκόρπισαν δεξιά κι αριστερά σαν τα σπασμένα κομμάτια των χρωματιστών στολιδιών.
Να υπήρχε ένα μαγικό φύλλο εφημερίδας να μας προστατέψει από κάθε δυσάρεστο! Να μην σπάσει τίποτα και κανείς!
Μια μαγική κλωστή, σαν αυτή από το κέντημα της μαμάς που στηρίζαμε τα χαλασμένα κλαδιά, να ενώσει τις ζωές μας ξανά.
Έστω, αυτές τις χρονιάρες μέρες.
Αλλά, είπαμε. Ζωή είναι αυτή… που συνεχίζεται! Για εμάς μένοντας πίσω, για άλλους κάποια μόνο χιλιόμετρα μακριά, για κάποιους στην άλλη πλευρά του πλανήτη!

Φέτος, καλέ μου αϊ-Βασίλη, δεν σου γράφω για να ζητήσω κάτι.
Θέλω απλά να σου πω πως δεν σε ξέχασα ποτέ.
Θέλω να ξέρεις πως δεν σε σκεφτόμουν μόνο όταν μικρούλα σε είχα ανάγκη, να ζητήσω το δώρο μου, πάντα με σύνεση, όπως έλεγε και η μαμά!
Δεν θα μπορούσε άλλωστε να σβηστεί απ’ το μυαλό μου η εικόνα σου!
Το κόκκινο, απαλό βελούδο, των ρούχων σου!
Οι μεγάλες μαύρες μπότες, που πάντα αναρωτιόμουν πως περπατούσες μέσα στο σπίτι και δεν σε άκουγα!
Η πλούσια κατάλευκη γενιάδα, που όταν έκλεινα τα μάτια για να καθίσω με την φαντασία μου πάνω στα αφράτα στρουμπουλά σου πόδια, για να με κλείσεις στην αγκαλιά σου, μοσχομύριζε βανίλια!
Κι η ανάσα σου!!! Η ανάσα σου ανάβλυζε άρωμα βουτυράτης καραμέλας φλόκα!
Και γω, έγλυφα τα χείλη μου, νομίζοντας πως θα πάρω λίγη από την γεύση της, δίχως όμως ν’ ανοίξω τα μάτια και χαθείς προτού σε χορτάσω!
Ξεχνιούνται τούτες οι αναμνήσεις αγαπημένε μου; Κι ας έχω περάσει τον μισό αιώνα ζωής. Μέσα μου πάντα φυλάω με ευλάβεια το μικρό παιδάκι που ήμουν!

Μόνο που τα φετινά μου Χριστούγεννα, είναι τόσο διαφορετικά!
Πολύ διαφορετικά από τα περσινά και εντελώς απ’ όλα τα προηγούμενα!
Φέτος μου λείπουν αρκετά…
όμως έχω τα πάντα!!!!
Καταλαβαίνεις εσύ.
Όπως μπορείς να καταλάβεις, χωρίς να παρεξηγηθείς, γιατί στο σπίτι μου, εδώ και χρόνια, δεν υπάρχει η δική σου φωτογραφία, αλλά η εικόνα του Μ. Βασιλείου!
Όπως επίσης ξέρεις ποιο είναι το μοναδικό ‘δώρο’ που Του ζητώ!
Μέσα από την προσευχή μου.
Μια προσευχή όχι μόνο για μένα, αλλά για όλη την οικογένεια.
Μια προσευχή για τους ανθρώπους που Εκείνος μου έστειλε, την κατάλληλη στιγμή, να μοιραστούμε την αγωνία, να μετριάσουμε την αβεβαιότητα, να πολλαπλασιάσουμε την χαρά ! Με οποιονδήποτε τρόπο. Ο καθένας είχε την δική του μοναδική αξία!
Μια προσευχή για τους ανθρώπους που ακούμπησα την ζωή μου στα χέρια τους! Αυτοί την πήραν, την φρόντισαν με τον καλύτερο τρόπο και μου την έδωσαν πίσω, αν μη τι άλλο, γεμάτη Ελπίδες!
Όπως και για τους ανθρώπους που γνώρισα στους χώρους εκείνους όπου ο πόνος και ο φόβος προσπαθούν επίμονα να γίνουν κολλητοί σου. Όμως εμείς τους γυρίζαμε την πλάτη, δίναμε χέρι ο ένας στον άλλον, ένα ζεστό χαμόγελο, μια αγκαλιά, μια γλυκιά κουβέντα και η αισιοδοξία φούντωνε!
Μια προσευχή να ΄ναι καλά ο κόσμος όλος, αν αυτό είναι δυνατό!

Σε ευχαριστώ για τα όμορφα, παραμυθένια χρόνια που μου χάρισες, για τα συναισθήματα γεμάτα γλύκα που γεννούσες στην ψυχούλα μου, τις εικόνες που ζωγράφιζα στο μυαλό μου, για τον ξεχωριστό ερχομό σου από τον ουρανό και την κλειστή καμινάδα!

Θλίβομαι στην σκέψη πως κάποια παιδιά σε στερήθηκαν. Πως μεγάλωσαν και δεν κουβαλάνε στις αποσκευές της ζωούλας τους δώρα δικά σου! Δίχως να μπορούν ν’ ανακαλούν από το παρελθόν χρώματα, γεύσεις, μυρωδιές!

Μπορεί να είχα καταλάβει, τότε μικρούλα, τι σήμαινε η λέξη ‘συνετά’, αλλά μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα τι ακριβώς προσπαθούσε να μας διδάξει η μαμά!

Αγαπημένε μου αϊ- Βασίλη!
Εξακολουθώ, ακόμα και στην ηλικία που βρίσκομαι, να σ’ αγαπώ πολύ.
Και ίσως, για όλη την παραμυθένια χαρά που απλόχερα χάρισες στα πιο τρυφερά χρόνια, τα δικά μου και των παιδιών μου, να σ’ αγαπώ περισσότερο από κάθε άλλη φορά!

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

Καλά Χριστούγεννα!

Ανατύπωση από το προφίλ στο Facebook της κας Έρης Βαγουρδή,

την οποία και ευχαριστώ πολύ για τα πανέμορφα κείμενα της, που πάντοτε

μας ταξιδεύουν με έναν τρόπο μαγικό, που αγγίζει τις καρδιές μας και μας ανασύρει 

μνήμες από τα χρόνια  που είμασταν παιδιά και τα όσα ζούσαμε, ήταν μοναδικά 

και στολισμένα με την αθωότητα και την απλότητα των χρόνων εκείνων!

Καλά Χριστούγεννα σε όλους!!!